Shalom beste lezers. Het is winter geworden in Israël. Vandaag heb ik sloffen aan en de kachel staat aan. Het is regenachtig buiten en de kou komt door de kieren van de deur en ramen. Dit geeft mij de gelegenheid om tijdens onze shabbat wat te schrijven. Ik kan Jeruzalem zien door de nevel van de mist en regen. Ook dit is Israël. Hopelijk wordt het weer snel droog.

Vandaag wil ik wat schrijven over onze verbondenheid met Israël. Vanaf jongst af aan is mij geleerd dat de kerk de plek is waar het volk van God samenkomt en dan specifiek de Gereformeerde Gemeente waarin ik groot gebracht ben. Buiten deze gemeenschap was er geen hoop. Van jongst af aan wist ik niet beter dan dit. Toch herinner ik me goed, dat wanneer de dominee iets zei over Israël en de Heere Jezus, dat mijn hart een sprongetje maakte. Er was hoop in beiden namen. Maar ik kon het destijds niet verklaren. Velen jaren van ongeloof volgde. Elf jaar geleden leerde ik de Heere Jezus persoonlijk kennen en vanzelf openbaarde God me de rol van Israël in de Bijbel. Ik kwam erachter dat de theologie die ik als kind geloofde niet klopte. Ik was namelijk dol op het lezen van de Bijbel geworden en ik geloofde wat ik las. Eerder las ik Bijbel omdat het moest.

Wat mij specifiek bij is gebleven is onze houding en positie tegenover Gods verbondsvolk Israël. Ik was verbijsterd om zoveel passages te lezen over dit onderwerp. En tot mijn grote verassing las ik nergens dat de kerk Israël heeft vervangen. Toen ik elf jaar geleden tot geloof kwam na een periode van depressie, had ik de Heere God beloofd dat ik zou toepassen wat ik geopenbaard zou krijgen. Ik wilde Zijn wil doen. Dat heb ik geweten. Want ik zit nu wel degelijk te schrijven vanuit Mevaseret Zion, een voorstad van Jeruzalem. Dit had je mij niet kunnen vertellen elf jaar geleden. Ik had je nooit geloofd.

Eén tekst gedeelte wil ik voor jullie uitlichten. Dat is een gedeelte uit de profeet Jesaja. Jesaja 56:3 Laat de vreemdeling die zich bij de HEERE gevoegd heeft, niet zeggen: De HEERE heeft mij geheel en al van Zijn volk gescheiden; laat de ontmande niet zeggen: Zie, ik ben maar een dorre boom. Het speelde destijds blijkbaar dat er mensen waren die wel in de God van Israël geloofde, maar zich niet bij het volk voegde vanwege bescheidenheid of ongeloof. Jesaja zegt in duidelijke woorden dat als we in God geloven en de Heere Jezus volgen, ons niet afgescheiden mogen weten van het volk Israël. Dat is namelijk Gods verbondsvolk. Er is een leugen in onze hoofden geslopen dat kerk en Israël gescheiden moeten zijn. Maar dit staat werkelijk nergens vermeld in de Bijbel, niet in het Oude Testament en ook niet in het Nieuwe Testament. Sterker nog, er staan duidelijke passages dat we toegevoegd worden door geloof. Ik ben ervan overtuigd dat de duivel het christendom zand in de ogen heeft gestrooid. Met catastrofale gevolgen van antisemitisme en verblinding over het komende Koninkrijk en het Koningschap van de Zoon van David vanuit Jeruzalem.

Jesaja 56:4 Want zo zegt de HEERE over de ontmanden die Mijn sabbatten in acht nemen, verkiezen wat Mij behaagt, en vasthouden aan Mijn verbond: Ik zal hun in Mijn huis en binnen Mijn muren een plaats en een naam geven, beter dan die van zonen en dan die van dochters; een eeuwige naam zal Ik ieder van hen geven, een naam die niet uitgewist zal worden.

We dienen een genadige en barmhartige God. Hij behandelt Zijn adoptie kinderen volgens deze tekst nog beter als Zijn natuurlijke kinderen. Dit hoeft wat mij betreft niet, maar het geeft wel aan dat God een God is van inclusiviteit. Zijn verlangen is om ons bij elkaar te brengen en ons te vertroetelen. Ik geloof dat we dit met het verhaal van Rachab kunnen vergelijken. Ik kan me voorstellen dat ze er naar verlangde om te wonen binnen de poorten van de Israëlieten, omdat ze wist dat God met ze was. Er is niks nieuws onder de zon, ook al doen velen theologen hun best om er iets nieuws van te maken.

Jesaja 56:8 De Heere HEERE, Die de verdrevenen uit Israël bijeenbrengt, spreekt: Ik zal er tot Hem nog meer bijeenbrengen, naast hen die al tot Hem bijeengebracht zijn.

Het is altijd al Gods verlangen geweest om de hele wereld te bereiken met Zijn verlossing. Hij gebruikt Israël om Zijn doelen te bewerkstelligen. Dit is volgens mij de enige reden waarom de hele wereld tegen Israël opstaat. Het is een geestelijke strijd. Ik las van de week dat 11 miljoen Sudanezen op de vlucht zijn geslagen. Dat is driekwart van de Nederlandse bevolking, en het is niet eens wereldnieuws. Nee, alle ogen staan op Israël. Dit is het moment om je te verdiepen in de Bijbel en God te vragen voor openbaring van de Heilige Geest om te begrijpen waar je moet staan. De tijd van slapen is wel voorbij. Ik geloof dat dit een grote wake up call is waar de christenen gehoor aan moeten geven. Israël heeft niet afgedaan. Er is een tijdelijke verblinding op een groot gedeelte van Zijn volk, ten bate van ons. Er gaat een moment komen dat Hij deze verblinding eraf gaat halen en deze tijd kan weleens heel dichtbij zijn. Toen ik erachter kwam dat Gods Woord niet alleen geestelijk is, maar ook letterlijk, toen veranderde alles. Gods Woord brengt ons in beweging en laat ons terugkeren op de aloude paden van Gods plan.  

Mocht je nog vragen of opmerkingen hebben? Laat gerust een bericht achter.

Groet en zegen vanuit Mevaseret Zion,

Gert